 |
| Ook weer zo'n bijzonder gebouw, deze Marine Kazerne Driehuis of Sociaal Medische Dienst. Ik heb me laten vertellen dat de vaste bemanning het een goede plaatsing vonden. Ik was blij dat ik er niet hoefde te blijven. |
Na de hernia operatie heb heb ik mogen genieten van een paar pijnloze maanden, echter binnen een half jaar kwam de pijn weer terug en na pogingen om dit te verhelpen met fysiotherapie werd ik weer opgenomen voor een ligkuur in het Marine hospitaal van 21 september 1977 tot 3 november, een periode dus van zes weken, waarbij Dr Boreel zich op mij kon uitleven.
Ik mocht eerst 10 dagen plat liggen waarna dit heel langzaam werd afgebouwd en ik steeds meer fysiotherapie kreeg. In mijn medisch dossier heb ik nu ook gevonden dat hij me heeft behandeld met irgapyrine. Ik heb opgezocht wat dit voor spul is en het is enkel gebruikt in clinische tests dus Boreel heeft mij als testkonijn gebruikt.
Veel bezoek kreeg ik niet zo ver weg van de familie maar de verpleegsters zorgden dat ik niets te kort kwam en ik leefde steeds toe naar de tijd dat mijn favoriete verpleegster dienst had. Later toen ik terug kwam voor kontrole bleek dat ze echt aan een relatie had gedacht en zeer teleurgesteld dat geen kontakt had opgenomen na ontslag uit het ziekenhuis.
Helaas er was ook een andere vrouw in het spel.
Er lagen ook burgers op mijn zaal uit de omgeving waaronder een man van tegen de vijftig die een zware hernia had. Hij was gescheiden maar had een nieuwe vriendin die hem elke dag bezocht. Hij stelde me aan haar voor en ze had medelijden met me omdat ik bijna nooit bezoek had. Zij had een dochter, Marion, uit een vorig huwelijk en toen die op een dag op bezoek kwam vroeg de moeder haar om mij even gezelschap te houden. Het was een hele mooie meid, Haarlems bloemenmeisje geweest, dus ik had daar helemaal geen bezwaar tegen.
Het klikte helemaal, ze viel op mijn blauwe pyama zei ze later en ze kwam nu bijna elke dag op bezoek bij "de vriend van haar moeder", tenminste dat dacht hij want hij vertelde mij dat hij zo blij was dat zijn dochter hem bezocht.
Het werd dus bijna een plezierig verblijf met al die aandacht en medeleven.
De ligkuur en de andere borelisaties hadden echter helaas weinig effect en aan het einde van de zes weken werd ik behandeld met periduale infiltratie. Dit hield in dat hij een naald met een kraan erop in mijn staartbeen stak onderwijl met een rontgen apparaat richtend om in het ruggemergkanaal te raken. Als de naald goed geplaatst was zette hij er een spuit op om xylocaine en hydro adreson te injecteren.
Nu pas weet ik dat het een verdovingsmiddel met een cortisone is.
Dit werkte wel want natuurlijk verdween de pijn en zelfs waren mijn benen langere tijd gevoelloos.
Besloten werd dan ook deze injecties 10 keer te geven waarvoor ik dan elke week naar het ziekenhuis in Overveen moest.
Voor het ontslag uit het ziekenhuis had Marion gevraagd of ik de vriend van haar moeder wilde bezoeken. Natuurlijk wilde ik op bezoek komen, niet speciaal voor hem maar zeker voor haar.
Een bonus was ook dat ik elke week mijn injectie moest komen halen en zij woonden in Heemstede, dus dichtbij.
Ik kon dan gelijk de verdoving uit laten werken want eigenlijk was het heel vreemd dat men mij gewooon met de eigen auto liet komen waarna ik met totaal gevoelloze benen de deur uitging. Ik moest eerst voelen waar het gas of het rempedaal was.
Al snel hadden we een relatie en mocht ik ook blijven slapen in Heemstede. Toevallig werd ik ook geplaatst bij het SMD in Driehuis waar ik me regelmatig bij mijn begeleidend arts moest melden en kon ik regelmatig op dienstreis met extra stop in Heemstede.
Ik was wel blij dat ik op de Kooy in de radiowerkplaats vaan het MLTB onder Hein Klok, een fantastische chef, werd gedetacheerd en niet in Driehuis hoefde te blijven.
Al met al viel ik anderhalf jaar lang tot 12 juni 1978 onder het SMD en dus werkzaam bij het MLTB en hield ik de rugklachten. Logisch ook want ik had een kanaalstenose. Uiteindelijk is er een zenuwblokkade uitgevoerd waardoor de zenuwpijn verdween en ik weer werd vrijgegeven waardoor ik gelukkig weer operationeel geplaatst kon worden en dat werd VSQ 7.
Rugpijn heb ik echter altijd gehouden maar ik heb ermee leren leven, ik wilde me niet af laten keuren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten