Tussen mijn varende plaatsingen door en later tijdens mijn vaste plaatsing bij VSQ860 ben ik regelmatig op detachering geweest in Portland voor de Fost met een helicopter detachement.
Een paar keer ben ik meegevlogen met de Lynx maar meestal samen met de onderhoudsploeg. In het begin zijn we een paar keer met de nachtboot van Hoek van Holland naar Harwich overgestoken. Dus met de bus van Den Helder naar HvH en later met bus van Harwich naar Portland.
Natuurlijk feest aan boord en weinig slaap.
Tijdens de terugreis dacht ik een keer van mijn Engelse muntgeld af te komen door de gokmachines te vullen. Helaas won ik en hield nog meer over.(LOL)
Een andere reismethode was met de bus naar Valkenburg of Soesterberg en dan met een F 27 naar Yeovilton en vandaar weer met de bus naar Portland.
The Royal Portland arms, the Jolly sailor, the Royal Breakwater hotel, allemaal op loopafstand van de haven.
Natuurlijk kent iedereen de greasy spoon.
 |
| Ook in het Royal Breakwater hotel hebben we een keer geslapen tijdens een detachering. |
Bekende pubs uit die tijd the Black dog, the Cavalier, the Ship Inn met daar vlakbij the Harbour club, the Kings Arms, the White hart en the Eagle pub.
Dan had je ook the Steering Wheel, een discotheek/nachtclub. Daar kwam ik op een gegeven moment een oude vriendin, Diana, tegen die daar entreegeld zat te innen. We waren daar op dat moment met een detachement voor drie weken en hebben toen daar op de dag dat de club gesloten was een squadron feestje gehouden.
 |
| Mijn favoriete discotheek nachtclub was de Cat's Whiskers. Goede plek om na sluitingstijd van de pubs naar toe te gaan. Het was officieel wel een prive club dus je moest lid zijn. Ik kreeg een tijdelijk lidmaatschap en omdat ik in kontakt kwam met een nederlandse die achter de bar werkte was ik later altijd welkom. Zelfs als de voordeur dicht ging, dit gebeurde vlak voor de sluitingstijd van de pubs, mocht ik naar binnen door de achter uitgang. Daaar had men camera's en de uitsmijters lieten mij daar dan binnen. Marinemensen zag je daar bijna nooit want een stropdas was verplicht en ook mensen met spijkerbroeken en/of sportschoenen werden niet toegelaten. |
In Weymouth hebben we tijdens detacheringen een paar keer in hotels geslapen omdat de verblijven op Portland afgekeurd waren. Een keer in het hotel van de vrouw hier rechts op de foto, Erica en haar man Thomas. Wij hadden altijd een dag en een avondploeg dus altijd wel liefhebbers voor een drankje. Na een paar dagen was Thomas aan rust toe en kreeg ik een spoed opleiding barkeeeper en kreeg de leiding van de bar. Dat was hun zo goed bevallen dat ze als we met een detachement in Portland waren altijd op een zondagmiddag, als de pubs gesloten waren, een feestje met veel hapjes en drank organiseerden.
Zie hier een van die feestjes. Je kunt ook wel zien dat ik geen dienst had want de bar staat vol met glazen.(LOL)
Een ondeugende Kees Heuvel
Tijdens een van de detacheringen kregen we accomodatie in dit hotel in Weymouth. Het hotel van Thomas en Erica. Van slapen kwam echter niet veel, ik deelde met Peter Baggerman een kamer en die heeft regelmatig het rijk alleen gehad. Ik heb zelfs twee nachten mijn bed niet gezien en was net op tijd terug om een douche te nemen, tanden te poetsen en te verkleden om op tijd te ontbijten voordat de bus ons kwam ophalen. Buiten dat moest de dagploeg de bar bezet blijven houden totdat de avondploeg terug kwam van het nachtvliegen. De eigenaar had belooft de bar open te houden zolang wij het volhielden. Dit bleek voor hem na een paar nachten niet vol te houden waarna ik een spoedcursus barkeeper kreeg en de sleutel om de zaak altijd open te houden. Zijn omzet heeft er niet onder geleden.
Op een avond hadden Hans Polak en ik afgesproken op stap te gaan. Ton Dekkers was voor het eerst op detachering en vroeg of hij mee mocht. Wij dus naar de harbour club, Ton was niet zo'n prater maar dronk tot onze verbazing zijn glazen whisky gelijk op met ons bier en was ook steeds op tijd om zijn beurt te regelen maar na nog een paar pubs bezocht te hebben werd hij toch wel heel stil. Dus maar terug naar het hotel waar we toch de bar nog bezet moesten houden voor de nachtploeg. Hans en ik namen er dus nog een paar en brachten Ton naar zijn bedje.
Genietend van ons engelse biertje hoorden we opeens een klap in het trappen huis. Wij snel er naar toe om te kijken wat er aan de hand was. Hing Ton in de balustrade van de tweede verdieping. Hij was dus blijkbaar aan de wandel gegaan en over de balustrade van de derde verdieping gevallen. Op de een of andere manier was hij met geluk een verdieping lager opgevangen in de touwen want beneden hing een gewei met de grote punten omhoog.
Ton dus uit de touwen gehaald en de schade opgenomen. Hij had een grote wond aan zijn voorhoofd die flink bloedde dus een ambulance gebeld waarna hij werd ingeladen en begeleid door Hans en mij naar het ziekenhuis vervoerd. Ik denk niet dat het ziekenhuis veel plezier aan ons beleefd heeft want er zat natuurlijk al heel wat drank in. Ik meen dat ik vond dat ik beter kon hechten dan de dokter daar. In ieder geval werd Ton daar behandeld, zijn wond gehecht en verbonden waarna hij in een rolstoel werd gezet en wij naar de uitgang werden geloodst waar we moesten wachten op een taxi. Stonden Hans en ik daar in de vroege morgen te wachten terwijl Ton daar lekker in zijn rolstoel lag te slapen. Hebben we hem voor straf een zet gegeven zodat hij lekker buiten in de regen kon slapen.
Ton heeft daarna met een vraagteken als litteken op zijn voorhoofd gelopen als herinnering aan dit voorval.
Dit was dus mijn eerste nacht dat ik mijn bed niet had gezien want we waren dus op tijd voor het ontbijt.
Die dag was dus al behoorlijk zwaar op het vliegveld maar toen we aan het einde van de middag weer in het hotel aankwamen moesten we wel laten zien uit het goede hout te zijn gesneden en zijn we na wat aperitiefjes in het hotel weer de stad ingegaan. Het werd natuurlijk later dan geplanned want ik ging, helemaal tegen mijn natuur dansen met een dame. Zoals een nette heer betaamd heb ik haar netjes naar huis gebracht waar ik nog een drankje kreeg maar om een uur of twee, drie 's nachts toch op straat werd gezet.
Ik terug gelopen in de richting van het hotel maar heb toen blijkbaar een verkeerde afslag genomen waardoor ik helemaal in de verkeerde buurt belandde en natuurlijk helemaal niemand op straat om de weg te vragen.
Uiteindelijk om een uur of vijf kwam ik een melkboer tegen, gelukkig bezorgden die toen 's morgens vroeg nog aan huis en die wees me de weg terug naar het hotel waar ik natuurlijk weer net op tijd was voor het ontbijt en de bus naar het vliegveld.
