Augustus 1992, de laatste foto met tapbazen in de oude gouden bal van De Kooy

Helaas moesten we na de oplevering van het legeringsgebouw het onderofficiers verblijf van De Kooy verhuizen naar een tijdelijk onderkomen in een vleugel van het oude Officiersverblijf.

De sfeer was echter verdwenen. Het was vroeger natuurlijk ideaal met de hutten van de onderofficieren, de eetzaal en het verblijf in een gebouw.

Ideaal voor de boordplaatsers die veelal afkomstig waren van Valkenburg. Die zorgden ook voor gezelligheid vooral wat later op de avond. Eerst de biljartclub met de FLO ers en dan na het voorslapen de boordplaatsers. Die hielden me dan regelmatig to een uur of twee bezig. Wel een voordeel ook dat er een hutje voor mij was. Ideaal, 's morgens ontbijt en gelijk restant maken.

Willem Munniks (bekleder) heeft de tap overgenomen, waarschijnlijk na een feestavond. Willem stond altijd klaar om te helpen of in te vallen. Links Koos de Boer, rechts John Bakker

Begin jaren negentig, technisch assistent Maintenance engineer onderhoudsdienst De Kooy

Juni 1990 zat het werk van de invoergroep RIMSES erop en werd ik geplaatst als technisch assistent ME  configuratiebeheer bij de onderhoudsdienst.
De boomstructuur van de Lynx was gereed en nu moest de database verder worden gevuld om langzaam het RIMSES systeem in te voeren.
Op een gegeven moment starte ik 's morgens de computer en bleek opeens een gedeelte van de boomstructuur verdwenen te zijn waardoor het geheel niet meer werkte. Wat bleek, de werkvoorbereiders vonden de boomstructuur, die samengesteld was door de werkgroep met specialisten van VLITECH en Maynard, niet handig.
De werkvoorbereiders hadden daarvoor vergaderd met o.a. system engineer Peter Hoek en in hun oneindige wijsheid besloten een stuk uit de boom te knippen zonder na te denken over de consequenties voor configuratiebeheer en hadden het niet nodig gevonden mij hierover te informeren of te consulteren.

Men had een systeembeheerder opdracht gegeven 's nachts aanpassingen door te voeren en 's morgens lag dus het hele systeem plat.
Toen werd ik plotseling ingeschakeld om de boomstructuur aan te passen aan hun eisen die dus onmogelijk waren. Ik heb hun toen verteld dat ze het zelf maar op moesten lossen en ben rustig mijn krantje gaan lezen.
Op een gegeven moment werd ik gebeld door de Hoofd Onderhoudsdienst van Deventer of ik even op zijn kantoor kon komen om te praten.
Ik werd bijzonder vriendelijk ontvangen en de HOD vroeg me het een en ander uit te leggen om te kijken naar mogelijkheden om dit op te lossen. Ik kon hem overtuigen dat de boomstructuur hersteld moest worden en dat over deze boomstructuur uitgebreid was vergaderd door de invoergroep met alle kopstukken van toen. Hij had daarvoor al kontakt gehad met Ton Groot, toenmalig voorzitter van de werkgroep en die had blijkbaar verteld dat hij beter naar mij kon luisteren.
Uiteindelijk werd besloten om de boomstructuur weer in originele staat te brengen. Ik vond dat de verantwoordelijken zoals Peter Hoek dat wel mochten doen. Ik had het eigenlijk helemaal gehad, ik was ruim een jaar bezig geweest met invoeren en dat was door een beslissing van Peter Hoek teniet gedaan.
Omdat van Deventer me heel vriendelijk vroeg of ik aub de zaak kon herstellen ben ik toch maar aan het werk gegaan.
Ik was er bij een aantal mensen natuurlijk niet populair op geworden en dat bleek ook een paar jaar later maar daarover later in mijn blog.

Mijn bureau vooraan, aan de andere kant zat Liesbeth en achterin zit Arie van de Motoren afdeling.

zomer 1989, BBQ in de oude burgerkantine

december 1988, onderhoudsdienst MVKK, aanzegging bevordering.

Een bakkie koffie, ik denk in verband met mijn bevordering tot SMJR

maart 1989 tot juni 1990, Anna Hoeve, ingedeeld in de Rimses invoer groep afdeling configuratie beheer.

Januari 1989 mocht ik de functie van  chef werkcenrtum bij de onderhoudsdienst de Kooy overgeven en vertrok ik nog even naar Erfprins, de SVBO voor de lager management cursus want ik was intussen SMJR geworden.
Bijna gelijk na terugkomst in maart werd ik ingedeeld bij de Rimses invoergroep samen met Jacques Bierens.
We kregen kantoorruimte buiten het vliegveld op de Anna Hoeve.
Jacques was belast met de aanpassing van het Bewapenings informatie systeem om dit tijdelijk te gebruiken voor de invoering van het Rimses en ik kreeg als taak een boomstructuur te maken van alle onderdelen van de Lynx om deze later in te voeren in het systeem.
In een ander kantoor zat de invoergroep werkafhandeling met Hein Klok en Bram Kranenburg.
Ik kreeg daarvoor de beschikking over een Apple Mc Intosh computer van VLITECH. Bij de KM werkten we toen nog met DOS computers en programma's zoals WP.
Ik mocht als een van de eersten ruiken aan dat gebruiksvriendelijke systeem met muis en ik kreeg de beschikking over een speciaal programma om die boomstructuur te maken.
Het was wel wennen dat ik buiten het vliegveld op een kantoor ver weg van de operationele gebeurtenissen moest werken. Ik was nog wel tapbaas dus de lunch gebruikte ik in de gouden bal en tapte daar een biertje tussen de middag. Ook maakte ik elke maand ivm restant een rondje over De Kooy om rekeningen te innen.

Helaas heb ik enkel nog foto's van de sloop van de Anna Hoeve.

1985, even stappen in londen, ik werd daar afgezet door Koos Knoester met de Bell 222

Midden jaren tachtig, de gehuurde Bell 222 was een vertrouwde verschijning op De Kooy waar ik nog een mooie herinnering aan over heb gehouden.

Dat was wel even een verschil in comfort, het kanaal oversteken met deze Bell in plaats van de Lynx.

Tijdens Stanavforlant met de Kortenaer ontmoette ik door omstandigheden een dame en dat ging als volgt.

Plymouth, de zon scheen dus we gingen op weg, John Bakker en ik, met zwemspullen want we waren sportief, naar de Plymouth Hoe. Daar aangekomen zagen we een paar duikstellages in zee maar dat leek me wat link om daar vanaf te gaan duiken met de rotsen daaronder en we kozen ervoor om "veilig" te gaan zwemmen in het zwembad ernaast. Het eerste dat me opviel dat de mensen die de duikplank gebruikten er slechts vanaf sprongen onderwijl hun neus dichtknijpend. Omdat ik een behoorlijk aantal sexy dames zag vond ik dit de ideale gelegenheid om indruk te maken met een mooie zweefduik.

En indruk heb ik gemaakt want ik denk dat ik ook de mooiste zweefduik heb gemaakt van mijn leven. Tot mijn schrik echter zat ik met mijn hoofd op de bodem terwijl mijn voeten nog bijna droog waren.

Ik voelde echt een grote klap tegen mijn hoofd.

Er gingen veel gedachten door mijn hoofd zoals een gebroken nek en een rolstoel maar omdat ik toch niet te recht in het water was beland zat het met mijn nek nog goed. Ik kwam boven en het was gelijk alles bloed voor mijn ogen.

Keek ik naar de duikplank, stond eronder "Warning waterdepth 5 feet". Dit was alleen te zien vanuit het water en ik was de duikplank vanaf de kant opgelopen. Er zat niets anders op dan naar de kant te ploeteren.

Ik had veel belangstelling maar weinig hulp dus met John de EHBO post opgezocht waar ik moest gaan liggen. Mijn hoofd werd netjes verbonden en ik wilde opstaan en het pand weer verlaten. Ik werd echter tegen gehouden want de ambulance was besteld en de regel was dat ik naar het ziekenhuis moest. Ik vroeg of dit meer gebeurde en men antwoordde "een paar keer per week"!!!!!

De ambulance was snel gearriveerd en ik werd ingeladen en met zwaailicht en sirene kreeg ik een mooie rondrit door Plymouth aangeboden.

In het ziekenhuis werden röntgen foto's gemaakt en werd mijn hoofdhuid weer op zijn plaats gelegd en gehecht. een tulband eromheen en klaar. Ik moest in een rolstoel ondanks dat ik zei dat ik OK was om te lopen.

Ik werd bij de dokter geroepen en die vertelde dat alles in orde was en dat ik mocht vertrekken.

Sta je daar voor het ziekenhuis en moet je het allemaal maar zien te regelen. Het voordeel was wel dat alles gratis was.

Dus een taxi geregeld terug naar boord waar ik langs de scheepsdokter moest die me naar bed stuurde.

We lagen echter niet lang in Plymouth en ik wilde wel even stappen. Ik dus naar de gouden bal en een glaasje whisky geprobeerd tegen de pijn. Ik vond mezelf fit genoeg en haalde die tulband van mijn hoofd want dat viel toch wel teveel op. De ziekepa legde er een kleiner verband op en dus vol goede moed naar de wal.

Aangekomen in de Barbican buurt en een leuke tent opgezocht voor een biertje. Het was anders als dat ik gewend was  want iedereen, ook en vooral natuurlijk de leuke dames liepen met een grote boog om me heen alsof ik de pest had. Mijn kop was blauw en gezwollen dus ik zag er niet op mijn best uit.

Hier was ik echter niet voor gekomen en toen er weer een paar leuke dames binnenkwamen die me weer ontwijkten had ik er genoeg van en hield een mooie dame aan en vroeg haar waarom ze me zo ontweek en of ze dacht dat ik gevochten had of zo iets. Dat was dus het geval en ik dus verteld dat dit allemaal kwam door dat bijzonder veilige zwembad in Plymouth.

Ze had het gelijk met me te doen en ik had het niet beter kunnen treffen, ze was een en al bezorgdheid.

We hadden helaas niet veel tijd om elkaar beter te leren kennen omdat we de volgende dag weer uit zouden varen maar ik sprak af dat ik haar weer op zou zoeken.

En toen kwam de Bell 222 in beeld.

Ik bleef met haar corresponderen en we spraken af dat ik bij haar op bezoek zou komen als ze in Londen was. Ze was vertegenwoordigster en ze woonde eigenlijk in Slough een wijk vlakbij Heathrow.

Ik werd op De Kooy geplaatst en in die tijd hadden ze een BELL 222 helicopter gehuurd voor vliegopleidingen en VIP vluchten in verband met lage beschikbaarheid van de LYNX.

Koos Knoester vloog op die kist en was niet de moeilijkste dus ik heb met hem gesproken en gevraagd of ik niet meemocht als hij een vlucht naar Engeland had om mijn vriendin te bezoeken.

Een maandje later vertelde hij dat ik mee mocht. Knappe pak aan met koffertje en zo vertrokken we naar Brussel waar een VIP werd opgepikt die naar midden Engeland moest. Koos Knoester had het flightplan zo aangepast dat hij me onderweg op vliegveld Luton bij Londen afzette. Wat heet service, ongelooflijk.

Ik stapte dus uit en liep naar een gebouw om de douane te zoeken. Jasje dasje deed echter wonderen, vooral toen ik zei dat ik door de BELL afgezet was. Ik kreeg een VIP behandeling en werd door het vliegveld geloodst want douane was niet nodig vertelden ze me. Ze wilden zelfs een limousine regelen maar dat ging me te ver en heb gezegd dat ik op gehaald werd en heb de trein genomen naar Slough waar ik ben opgepikt door mijn vriendin.

Het is een bijzondere week geweest want ze had zo haar connecties en ze nam me mee naar heel speciale gelegenheden en naar bijvoorbeeld een paardenrace op Ascot.

Het was prachtig om mee te maken maar het was niet iets waar ik me bij voelde passen en daarbij kwam dat ik hier ontdekte dat niet alle Engelsen thuis ook echt engels ontbijten. Het ontbijt bestond uit koffie en een appel en ik stierf van de honger 's morgens want ze had niets anders in huis. Ik moest het steeds volhouden tot de "pub"lunch.

De terug reis was aanmerkelijk minder luxe want ik moest wel economisch net mijn geld omgaan dus kocht ik een ticket: trein Luton, oude vicker viscount naar Ostende en met de bus naar Amsterdam voor 100 gulden compleet. Dit had echter ook zijn charmes want het was wel een belevenis met die oude vickers op 1000 voet over het kanaal te vliegen.

De relatie heb ik maar verbroken want ik heb wel een goed ontbijt nodig 's morgens.

Eind jaren tachtig tot begin jaren negentig tapbaas in het OOFF verblijf

Vanaf december 1984 tot maart 1989 was ik geplaatst als werkcentrumchef bij de onderhoudsdienst van VSQ860.
Al snel werd ik benaderd door Willem van Zuilen, metaalbewerker, of ik tapbaas wilde worden om zijn taak over te nemen.
Dit heb ik veel jaren met veel plezier gedaan. We hadden nog een eigen eetzaal en slaapverblijven in hetzelfde gebouw. Het was een oud gebouw maar met een prima sfeer.
Willem Peters was voorzitter van de OOFF vereniging dus er werd ook regelmatig een feestje georganiseerd.
De eerste jaren heb ik samengewerkt met Harry Gooyaards, bekleder en daarna met John Bakker.
Later, begin jaren negentig moesten we verhuizen naar een tijdelijk onderkomen in het oude legeringsgebouw OFF.

Toen de tap tussen de middag ook nog open was. John Bakker links, Koos de Boer rechts. Aan de bar rechts Rob Pattinama.