Teleurstelling, na ontslag uit het marine hospitaal werd ik bij het marine luchtvaart technisch bedrijf op de Kooy geplaatst, terwijl ik viel onder SMD. Even geen operationele functie.
Het MLTB werd door militairen op de Kooy niet aantrekkelijk gevonden, niet operationeel en met prikklokken.
Dat bleek al snel verschrikkelijk mee te vallen want ik werd geplaatst bij Hein Klok in de radiowerkplaats, een betere chef kon je je niet wensen.
Met de prikklok had ik weinig te maken want dat regelde Hein. Hij vroeg me te beginnen met de reparatie van een paar UHF transmitter receivers, ik meen ARC 27, en radar hoogtemeters.
Omdat er spoed op stond ging ik snel aan mijn werk en meldde al snel dat ik er een paar gerepareerd had.
Hein remde me echter gelijk af want het was niet de bedoeling dat dit snel zou gebeuren want per toestel moest er 30 uur geklokt worden dus het was niet de bedoeling dat ik er meer dan een per week de deur uit deed.
Nu begreep ik ook waarom mijn collega Jos Hamers zo weinig aanwezig was. Jos was een bijzonder mens die vond dat de marine er voor hem was en niet andersom. Op de een of andere manier had hij geregeld dat hij walplaatser was en hij woonde in Limburg!!!!!! Jos kwam maandags altijd per eerste reisgelegenheid hetgeen betekende dat hij maandagmiddag na de lunch en een biertje in het verblijf op het werk verscheen.
Maandag, dinsdag en donderdag was hij boordplaaatser want hij had wel een bedje als boordplaatser.
Woensdag middag vertrok hij naar Limburg om donderdag later weer te verschijnen en vrijdag weer vroeg in de middag te vertrekken.
Om mijn dag te vullen was ik een winkeltje begonnen in (auto)radio's, casetterecorders e.d. in de werkplaats en deed er wat reparatie werk aan TV's e.d.
Al snel vroeg Wout Denekamp of ik niet samen met hem tapbaas wilde worden in het korporaalsverblijf in het toenmalige K14 want ik had nog wel wat tijd over. Bijkomend voordeel was dat ik ook vrij van schipperswacht zou zijn.
De nachten waren regelmatig nogal kort want er werd niet echt de hand gehouden aan sluitingstijden.
Ook dit was geen probleem want Kees de metaalbewerker had een opslagplaats die afgesloten kon worden met stellages waar hij een matras had neergelegd. Als ik dan een extra uurtje slaap nodig had dan sloot Kees me op in die opslagplaats en zocht ik de matras op.
Al snel bleek dus dat het leven bij het MLTB helemaal niet slecht was en ook de burgermedewerkers waren heel leuke collega's.
Intussen was ik wel verlost van mijn gezondheidsprobleem, vertigo waardoor ik van boord was gehaald maar kreeg ik steeds meer rugklachten en dan vooral last van zenuwpijn vanuit mijn heup naar mijn voet waardoor ik weer bij jonkheer Boreel, de neuroloog in het marine hospitaal belandde. Ik meldde dat die problemen waren begonnen de dag na mijn rugpunctie maar volgens Boreel was dat onmogelijk.
Wordt vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten