 |
| Midden jaren tachtig, de gehuurde Bell 222 was een vertrouwde verschijning op De Kooy waar ik nog een mooie herinnering aan over heb gehouden. |
 |
| Dat was wel even een verschil in comfort, het kanaal oversteken met deze Bell in plaats van de Lynx. |
Tijdens Stanavforlant met de Kortenaer ontmoette ik door omstandigheden een dame en dat ging als volgt.
Plymouth, de zon scheen dus we gingen op weg, John Bakker en ik, met zwemspullen want we waren sportief, naar de Plymouth Hoe. Daar aangekomen zagen we een paar duikstellages in zee maar dat leek me wat link om daar vanaf te gaan duiken met de rotsen daaronder en we kozen ervoor om "veilig" te gaan zwemmen in het zwembad ernaast. Het eerste dat me opviel dat de mensen die de duikplank gebruikten er slechts vanaf sprongen onderwijl hun neus dichtknijpend. Omdat ik een behoorlijk aantal sexy dames zag vond ik dit de ideale gelegenheid om indruk te maken met een mooie zweefduik.
En indruk heb ik gemaakt want ik denk dat ik ook de mooiste zweefduik heb gemaakt van mijn leven. Tot mijn schrik echter zat ik met mijn hoofd op de bodem terwijl mijn voeten nog bijna droog waren.
Ik voelde echt een grote klap tegen mijn hoofd.
Er gingen veel gedachten door mijn hoofd zoals een gebroken nek en een rolstoel maar omdat ik toch niet te recht in het water was beland zat het met mijn nek nog goed. Ik kwam boven en het was gelijk alles bloed voor mijn ogen.
Keek ik naar de duikplank, stond eronder "Warning waterdepth 5 feet". Dit was alleen te zien vanuit het water en ik was de duikplank vanaf de kant opgelopen. Er zat niets anders op dan naar de kant te ploeteren.
Ik had veel belangstelling maar weinig hulp dus met John de EHBO post opgezocht waar ik moest gaan liggen. Mijn hoofd werd netjes verbonden en ik wilde opstaan en het pand weer verlaten. Ik werd echter tegen gehouden want de ambulance was besteld en de regel was dat ik naar het ziekenhuis moest. Ik vroeg of dit meer gebeurde en men antwoordde "een paar keer per week"!!!!!
De ambulance was snel gearriveerd en ik werd ingeladen en met zwaailicht en sirene kreeg ik een mooie rondrit door Plymouth aangeboden.
In het ziekenhuis werden röntgen foto's gemaakt en werd mijn hoofdhuid weer op zijn plaats gelegd en gehecht. een tulband eromheen en klaar. Ik moest in een rolstoel ondanks dat ik zei dat ik OK was om te lopen.
Ik werd bij de dokter geroepen en die vertelde dat alles in orde was en dat ik mocht vertrekken.
Sta je daar voor het ziekenhuis en moet je het allemaal maar zien te regelen. Het voordeel was wel dat alles gratis was.
Dus een taxi geregeld terug naar boord waar ik langs de scheepsdokter moest die me naar bed stuurde.
We lagen echter niet lang in Plymouth en ik wilde wel even stappen. Ik dus naar de gouden bal en een glaasje whisky geprobeerd tegen de pijn. Ik vond mezelf fit genoeg en haalde die tulband van mijn hoofd want dat viel toch wel teveel op. De ziekepa legde er een kleiner verband op en dus vol goede moed naar de wal.
Aangekomen in de Barbican buurt en een leuke tent opgezocht voor een biertje. Het was anders als dat ik gewend was want iedereen, ook en vooral natuurlijk de leuke dames liepen met een grote boog om me heen alsof ik de pest had. Mijn kop was blauw en gezwollen dus ik zag er niet op mijn best uit.
Hier was ik echter niet voor gekomen en toen er weer een paar leuke dames binnenkwamen die me weer ontwijkten had ik er genoeg van en hield een mooie dame aan en vroeg haar waarom ze me zo ontweek en of ze dacht dat ik gevochten had of zo iets. Dat was dus het geval en ik dus verteld dat dit allemaal kwam door dat bijzonder veilige zwembad in Plymouth.
Ze had het gelijk met me te doen en ik had het niet beter kunnen treffen, ze was een en al bezorgdheid.
We hadden helaas niet veel tijd om elkaar beter te leren kennen omdat we de volgende dag weer uit zouden varen maar ik sprak af dat ik haar weer op zou zoeken.
En toen kwam de Bell 222 in beeld.
Ik bleef met haar corresponderen en we spraken af dat ik bij haar op bezoek zou komen als ze in Londen was. Ze was vertegenwoordigster en ze woonde eigenlijk in Slough een wijk vlakbij Heathrow.
Ik werd op De Kooy geplaatst en in die tijd hadden ze een BELL 222 helicopter gehuurd voor vliegopleidingen en VIP vluchten in verband met lage beschikbaarheid van de LYNX.
Koos Knoester vloog op die kist en was niet de moeilijkste dus ik heb met hem gesproken en gevraagd of ik niet meemocht als hij een vlucht naar Engeland had om mijn vriendin te bezoeken.
Een maandje later vertelde hij dat ik mee mocht. Knappe pak aan met koffertje en zo vertrokken we naar Brussel waar een VIP werd opgepikt die naar midden Engeland moest. Koos Knoester had het flightplan zo aangepast dat hij me onderweg op vliegveld Luton bij Londen afzette. Wat heet service, ongelooflijk.
Ik stapte dus uit en liep naar een gebouw om de douane te zoeken. Jasje dasje deed echter wonderen, vooral toen ik zei dat ik door de BELL afgezet was. Ik kreeg een VIP behandeling en werd door het vliegveld geloodst want douane was niet nodig vertelden ze me. Ze wilden zelfs een limousine regelen maar dat ging me te ver en heb gezegd dat ik op gehaald werd en heb de trein genomen naar Slough waar ik ben opgepikt door mijn vriendin.
Het is een bijzondere week geweest want ze had zo haar connecties en ze nam me mee naar heel speciale gelegenheden en naar bijvoorbeeld een paardenrace op Ascot.
Het was prachtig om mee te maken maar het was niet iets waar ik me bij voelde passen en daarbij kwam dat ik hier ontdekte dat niet alle Engelsen thuis ook echt engels ontbijten. Het ontbijt bestond uit koffie en een appel en ik stierf van de honger 's morgens want ze had niets anders in huis. Ik moest het steeds volhouden tot de "pub"lunch.
De terug reis was aanmerkelijk minder luxe want ik moest wel economisch net mijn geld omgaan dus kocht ik een ticket: trein Luton, oude vicker viscount naar Ostende en met de bus naar Amsterdam voor 100 gulden compleet. Dit had echter ook zijn charmes want het was wel een belevenis met die oude vickers op 1000 voet over het kanaal te vliegen.
De relatie heb ik maar verbroken want ik heb wel een goed ontbijt nodig 's morgens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten